Osmanlı’da İlm-i Tasavvuf

İslami ilimler tarihinin Osmanlı evresi teorik ve pratik yönleriyle tasavvufa özgü temel karakteristikleri çok yönlü olarak yansıtan bir tarihsel aralığa denk düşmektedir. Osmanlı sufileri bir yandan yazdıkları eserlerle nazari mirasın kavramsal dağarcığını canlı tutmuşlar, diğer yandan kurumsal kimliklerini tekkelerde bulan bir eğitim alanı oluşturarak tasavvufun insan hakkındaki perspektifine fiilen örneklik etmişlerdir.

Bugünden bakıldığında gerek kavramsal uzanımları gerekse tarih içerisinde bulduğu uygulama alanlarıyla Osmanlı tasavvuf geleneğinin değerlendirilmesi, disiplinlerarası bir çabayı gerektirmektedir. Şüphesiz bu çaba, tasavvuf çalışmalarına önemli katkılarda bulunmakla kalmayacak, aynı zamanda tasavvufun yaygın bir etkiye sahip olduğu Osmanlı tarihini inceleyen araştırmacıların perspektifine de genişlik kazandıracaktır.

Bu kitap, anlamlı bir bütün hâlinde, Osmanlı’da tasavvuf ilminin dinî ve toplumsal boyutlarını, polemik konularını, önemli temsilci ve metinlerini tarih, edebiyat, ilahiyat ve felsefe gibi farklı perspektiflerin ortak çabasıyla ele almayı amaçlayan yazılardan oluşmaktadır.